Herb wikipedia

Historia powstania herbów

Zwyczaj stosowania herbów ukształtował się w średniowieczu i swój rodowód posiada w bojowym taktycznym zespole rycerskim, jaki stanowiła chorągiew, czyli oddział wojskowy stanowiący podstawową jednostkę podczas prowadzenia bitew. Gdy na polu walki pojawiła się ciężka jazda, zbroje były do siebie podobne, a hełmy zakrywały głowę i twarz, rozpoznanie poszczególnych rycerzy stawało się niemal niemożliwe. Łatwy do rozpoznania rysunek dawał możliwość identyfikacji, stąd też jednostka ta skupiała i rozpoznawała się po proporcu, odpowiednio barwionym i opatrzonym znakiem bojowym. Właśnie ów znak przechodził na różne części uzbrojenia rycerskiego, przede wszystkim na hełm i tarcze, skąd pochodzą dawne określenia: arma, insignia lub clenodium.

Dowódcami chorągwi byli świeccy książęta lub duchowni. W Polsce, np. w bitwie pod Grunwaldem, także szlachta. Znak bojowo-rozpoznawczy zaczął więc z czasem rozszerzać swoje znaczenie również jako symbol dowódcy i jego włości. Zaczęto więc używać go nie tylko na częściach uzbrojenia. Rolę herbu ugruntowały jednak dopiero zmiany w ustroju lennym. Rozdrobnienie feudalne zwiększyło liczbę chorągwi, a co za tym idzie liczbę znaków. Rycerstwo natomiast związane lennie z suwerenem musiało posługiwać się znakiem swego pana. Stąd w XIII w. herb staje się znakiem przynależności do danej ziemi i pana, a nie indywidualnym atrybutem.

Prawo heraldyczne tworzyło się między XIII a XV w. W tym okresie herb stał się oznaką przynależności do stanu szlacheckiego i zaczął zyskiwać elementy mające na celu odróżnienie od ich suwerenów. Oprócz terytoriów lennych, herbów zaczynają używać: miasta (wprowadzając znaki swoich panów do elementów architektonicznych), korporacje kościelne, cechy rzemieślnicze (z racji wejścia do rad miejskich).

W XIII i XIV w. dokonuje się rozłam między herbem, a terytorium. Wynika to z faktu, że król nadaje herby osobom, które nie mają żadnego zwierzchnictwa lennego. Od połowy XIV w. pojawia się nobilitacja, która daje zgodną z prawem możliwość zarobkowania władcy poprzez zatwierdzanie nowych herbów. W niektórych krajach o silnym stanie mieszczańskim (Niemcy, Włochy, Szwajcaria) herby były powszechnie używane przez patrycjat – często wraz z nobilitacją, a także bogatsze mieszczaństwo niemające szlachectwa. Średnie warstwy mieszczaństwa powszechniej używały gmerków, często jednak komponowanych na wzór herbów, z użyciem tarczy, hełmu i labrów. Herby były sporadycznie używane także przez rodziny chłopskie – m.in. w Szwajcarii i na Pomorzu.

Historycznie obok największej liczebnie grupy herbów rycerskich (szlacheckich) wykształciły się również:

• herb mieszczański
• herb korporacji
• herb miejski
• herb państwowy
• herb chłopski